Vrijwilligers vertellen hun verhaal (deel 3)
EEN ORGANISATIE ALS VILLA ROZEROOD HEEFT OP HEEL VEEL VLAKKEN EN TIJDSTIPPEN PRAKTISCHE ONDERSTEUNING NODIG. WIJ KUNNEN DAARVOOR REKENEN OP EEN UITGEBREIDE, ENTHOUSIASTE EN DIVERSE GROEP VAN VRIJWILLIGERS. SAMEN VORMEN ZIJ EEN ESSENTIËLE STEUNPILAAR VAN ONZE ORGANISATIE.
VILLA ROZEROOD APPRECIEERT AL DIE HULP ENORM, ZOWEL DIE VAN DE MENSEN DIE HEEL SPORADISCH EENS EEN HANDJE TOESTEKEN ALS DIE VAN DE MENSEN DIE ER ELKE WEEK ZIJN. IEDEREEN ZORGT OP ZIJN OF HAAR MANIER VOOR EEN UNIEKE EN WAARDEVOLLE BIJDRAGE, HET MAAKT VILLA ROZEROOD TOT WAT HET IS.
VILLA ROZEROOD LAAT IN ELKE NIEUWSBRIEF TWEE VRIJWILLIGERS EVEN AAN HET WOORD.
VILLA ROZEROOD APPRECIEERT AL DIE HULP ENORM, ZOWEL DIE VAN DE MENSEN DIE HEEL SPORADISCH EENS EEN HANDJE TOESTEKEN ALS DIE VAN DE MENSEN DIE ER ELKE WEEK ZIJN. IEDEREEN ZORGT OP ZIJN OF HAAR MANIER VOOR EEN UNIEKE EN WAARDEVOLLE BIJDRAGE, HET MAAKT VILLA ROZEROOD TOT WAT HET IS.
VILLA ROZEROOD LAAT IN ELKE NIEUWSBRIEF TWEE VRIJWILLIGERS EVEN AAN HET WOORD.
‘VILLA ROZEROOD GEEFT MIJ VLEUGELS’
Micheline is 59 en woont in De Panne. Ze doet op een school middagtoezicht bij peuters en werkt daarnaast als vrijwilligster in Villa Rozerood, al sinds de start.
Micheline: “Ik ben in Villa Rozerood eigenlijk de paella-madam. Elke dinsdag maak ik paella klaar voor de gasten. En dan vind ik het leuk om Jean-Paul bij mij te hebben. 33 jaar zat ik alleen, terwijl hij brandweerman en ambulancier was. Nu hij op pensioen is, kunnen we samen vrijwilligerswerk doen. Het is heel aangenaam om hier als koppel iets goeds te betekenen. Om een stukje vreugde en blijheid te brengen naar de mensen toe.
"Zeven jaar geleden verloren wij een kleinkind. Naar Villa Rozerood komen is voor mij een manier om te verwerken en aanvaarden dat Louis niet meer bij ons is. Ik put daar kracht uit. Jean-Paul praat er niet over, maar ik weet dat het diep in zijn binnenste ook zo is.
“Als ik niet kan zorgen voor mensen, voel ik mij niet optimaal. Ik kreeg dat met de paplepel mee. Mijn mama werd ziek toen ik elf was. Ze kreeg een zware hartziekte, die ze in de jaren zestig nog niet konden opereren. Ze schreeuwde het soms uit van de pijn. Dan lag ik in mijn bed met de lakens over mijn hoofd en mijn handen over mijn oren. De laatste levensjaren van mijn moeder was ik heel intensief met haar bezig. Daaruit groeide het, denk ik, die drang om voor anderen te zorgen.
“In Villa Rozerood werken is voor mij eigenlijk niet werken. Als het huis volzet is, hebben we nochtans geen tijd om stil te zitten. En toch voel ik het niet aan als een last. Ik haal er voldoening uit. Villa Rozerood geeft mij vleugels. Ik word ernaartoe gezogen.”
Micheline is 59 en woont in De Panne. Ze doet op een school middagtoezicht bij peuters en werkt daarnaast als vrijwilligster in Villa Rozerood, al sinds de start.
Micheline: “Ik ben in Villa Rozerood eigenlijk de paella-madam. Elke dinsdag maak ik paella klaar voor de gasten. En dan vind ik het leuk om Jean-Paul bij mij te hebben. 33 jaar zat ik alleen, terwijl hij brandweerman en ambulancier was. Nu hij op pensioen is, kunnen we samen vrijwilligerswerk doen. Het is heel aangenaam om hier als koppel iets goeds te betekenen. Om een stukje vreugde en blijheid te brengen naar de mensen toe.
"Zeven jaar geleden verloren wij een kleinkind. Naar Villa Rozerood komen is voor mij een manier om te verwerken en aanvaarden dat Louis niet meer bij ons is. Ik put daar kracht uit. Jean-Paul praat er niet over, maar ik weet dat het diep in zijn binnenste ook zo is.
“Als ik niet kan zorgen voor mensen, voel ik mij niet optimaal. Ik kreeg dat met de paplepel mee. Mijn mama werd ziek toen ik elf was. Ze kreeg een zware hartziekte, die ze in de jaren zestig nog niet konden opereren. Ze schreeuwde het soms uit van de pijn. Dan lag ik in mijn bed met de lakens over mijn hoofd en mijn handen over mijn oren. De laatste levensjaren van mijn moeder was ik heel intensief met haar bezig. Daaruit groeide het, denk ik, die drang om voor anderen te zorgen.
“In Villa Rozerood werken is voor mij eigenlijk niet werken. Als het huis volzet is, hebben we nochtans geen tijd om stil te zitten. En toch voel ik het niet aan als een last. Ik haal er voldoening uit. Villa Rozerood geeft mij vleugels. Ik word ernaartoe gezogen.”
‘KINDEREN MET EEN OUDE ZIEL SPREKEN MIJ AAN’
Tinneke is 22 en woont in Middelkerke. Ze studeert toegepaste psychologie en is vrijwilliger in Villa Rozerood sinds de zomer van 2013.
Tinneke: “Ik had altijd al het gevoel dat ik goed overweg kan met kinderen. De kinderen in Villa Rozerood begrijp ik, denk ik, extra goed omdat ik zelf ook ziek ben. Als muco-patiënt kan ik me goed inleven in hun wereld.
“In Villa Rozerood vind ik het belangrijk dat kinderen even kunnen vergeten dat ze ziek zijn. We kijken hier verder dan hun ziekte. We kijken naar hen zoals naar andere kinderen.
“Ziek zijn is eigenlijk altijd al in mijn leven geweest. Voor mij is het bijna iets normaals. Daarom schrikt het me niet af. Ik ben zelfs graag bezig met zieke mensen, omdat zij vaak een oude ziel hebben, zoals ik dat noem. Ze dragen veel levenswijsheid met zich mee. In Villa Rozerood kom je ook kinderen met een oude ziel tegen. Die spreken mij enórm aan. Als je hier meisjes van acht soms hoort vertellen, zou je bijna denken dat ze al een heel leven achter zich hebben.
“Ik denk dat het voor de kinderen in Villa Rozerood leuk is dat er ook vrijwilligers zijn die een tikje jonger zijn. Die kunnen zot met hen doen of achter hen aanrennen in de tuin. Maar veel mensen van mijn leeftijd zijn vooral bezig met wat zíj belangrijk vinden in het leven, met wat ze zélf willen. Ik vind het belangrijker om er te zijn voor andere mensen. In plaats van tijd te steken in een hobby kom ik naar hier. Villa Rozerood is mijn hobby. En dat is eigenlijk ook iets voor mezelf, want zelfs al ben je hier de hele tijd met de kinderen bezig, toch is dit een plaats waar je tot rust komt. Waar je even alles achter je kan laten.”
Tinneke is 22 en woont in Middelkerke. Ze studeert toegepaste psychologie en is vrijwilliger in Villa Rozerood sinds de zomer van 2013.
Tinneke: “Ik had altijd al het gevoel dat ik goed overweg kan met kinderen. De kinderen in Villa Rozerood begrijp ik, denk ik, extra goed omdat ik zelf ook ziek ben. Als muco-patiënt kan ik me goed inleven in hun wereld.
“In Villa Rozerood vind ik het belangrijk dat kinderen even kunnen vergeten dat ze ziek zijn. We kijken hier verder dan hun ziekte. We kijken naar hen zoals naar andere kinderen.
“Ziek zijn is eigenlijk altijd al in mijn leven geweest. Voor mij is het bijna iets normaals. Daarom schrikt het me niet af. Ik ben zelfs graag bezig met zieke mensen, omdat zij vaak een oude ziel hebben, zoals ik dat noem. Ze dragen veel levenswijsheid met zich mee. In Villa Rozerood kom je ook kinderen met een oude ziel tegen. Die spreken mij enórm aan. Als je hier meisjes van acht soms hoort vertellen, zou je bijna denken dat ze al een heel leven achter zich hebben.
“Ik denk dat het voor de kinderen in Villa Rozerood leuk is dat er ook vrijwilligers zijn die een tikje jonger zijn. Die kunnen zot met hen doen of achter hen aanrennen in de tuin. Maar veel mensen van mijn leeftijd zijn vooral bezig met wat zíj belangrijk vinden in het leven, met wat ze zélf willen. Ik vind het belangrijker om er te zijn voor andere mensen. In plaats van tijd te steken in een hobby kom ik naar hier. Villa Rozerood is mijn hobby. En dat is eigenlijk ook iets voor mezelf, want zelfs al ben je hier de hele tijd met de kinderen bezig, toch is dit een plaats waar je tot rust komt. Waar je even alles achter je kan laten.”