VRIJWILLIGers vertellen hun verhaal (deel 2)
EEN ORGANISATIE ALS VILLA ROZEROOD HEEFT OP HEEL VEEL VLAKKEN EN TIJDSTIPPEN PRAKTISCHE ONDERSTEUNING NODIG. WIJ KUNNEN DAARVOOR REKENEN OP EEN UITGEBREIDE, ENTHOUSIASTE EN DIVERSE GROEP VAN VRIJWILLIGERS. SAMEN VORMEN ZIJ EEN ESSENTIËLE STEUNPILAAR VAN ONZE ORGANISATIE.
VILLA ROZEROOD APPRECIEERT AL DIE HULP ENORM, ZOWEL DIE VAN DE MENSEN DIE HEEL SPORADISCH EENS EEN HANDJE TOESTEKEN ALS DIE VAN DE MENSEN DIE ER ELKE WEEK ZIJN. IEDEREEN ZORGT OP ZIJN OF HAAR MANIER VOOR EEN UNIEKE EN WAARDEVOLLE BIJDRAGE, HET MAAKT VILLA ROZEROOD TOT WAT HET IS.
VILLA ROZEROOD LAAT IN ELKE NIEUWSBRIEF TWEE VRIJWILLIGERS EVEN AAN HET WOORD.
VILLA ROZEROOD APPRECIEERT AL DIE HULP ENORM, ZOWEL DIE VAN DE MENSEN DIE HEEL SPORADISCH EENS EEN HANDJE TOESTEKEN ALS DIE VAN DE MENSEN DIE ER ELKE WEEK ZIJN. IEDEREEN ZORGT OP ZIJN OF HAAR MANIER VOOR EEN UNIEKE EN WAARDEVOLLE BIJDRAGE, HET MAAKT VILLA ROZEROOD TOT WAT HET IS.
VILLA ROZEROOD LAAT IN ELKE NIEUWSBRIEF TWEE VRIJWILLIGERS EVEN AAN HET WOORD.
‘MIJN TOTEM WAS: BEHULPZAME HAZEWIND'
Anne-Marie is 62 jaar en woont in Adinkerke. Ze is bij Villa Rozerood betrokken van bij de prille start, in 2009.
Anne-Marie: “Ik hou van Villa Rozerood. Het is een stuk van mijn leven.
"Ik ben hier een van de eerste vrijwilligers. Ze vonden mij bij wijze van spreken tussen de oude meubelen, want bij de opstart kwam ik direct eens kijken. Op dat moment deed ik al vrijwilligerswerk bij Intersoc, het reisbureau van het ziekenfonds.
"Ik zei hier altijd dat ze me alles mochten vragen, maar dat ze mij geen zieke kindjes mochten geven. Ik volgde wel een opleiding kinderverzorgster, maar ik word heel snel emotioneel.
"In mijn eerste maanden hier kuiste ik vooral heel vaak. Alles zag er toen nog heel anders uit dan nu. Ik hielp ook weleens boodschappen doen in de Ikea.
"In de zomer van 2009 was er dan de proefweek. Toen zat ik eens in de tuin met het gezinnetje van Marieke, een meisje van twee dat haar eerste stapjes zette. Plots moest de papa even naar binnen en gaf hij Marieke aan mij. En voilà, het ijs was meteen gebroken.
"Nu ben ik hier vooral een hulp in de keuken, maar ben ik ook dikwijls met de kinderen bezig: schilderen, plakken, knippen, naar de kinderboerderij gaan. Ook in de algemene werking doe ik veel verschillende dingen. Onlangs moest er een tovenaarskleed gemaakt worden, dan steek ik dat ineen. En als ik hier bijvoorbeeld versiering ophang, doe ik dat net zoals thuis, dan is het alsof ik zelf volk ontvang. Dus moet het goed zijn.
"Het is leuk dat ik dat allemaal kan doen. Mensen helpen zat er bij mij altijd al in; bij de Gidsen was mijn totem indertijd: behulpzame hazewind. Ik vind het ook heel plezant dat de mensen hier die hulp op een heel positieve manier aanvaarden."
Anne-Marie is 62 jaar en woont in Adinkerke. Ze is bij Villa Rozerood betrokken van bij de prille start, in 2009.
Anne-Marie: “Ik hou van Villa Rozerood. Het is een stuk van mijn leven.
"Ik ben hier een van de eerste vrijwilligers. Ze vonden mij bij wijze van spreken tussen de oude meubelen, want bij de opstart kwam ik direct eens kijken. Op dat moment deed ik al vrijwilligerswerk bij Intersoc, het reisbureau van het ziekenfonds.
"Ik zei hier altijd dat ze me alles mochten vragen, maar dat ze mij geen zieke kindjes mochten geven. Ik volgde wel een opleiding kinderverzorgster, maar ik word heel snel emotioneel.
"In mijn eerste maanden hier kuiste ik vooral heel vaak. Alles zag er toen nog heel anders uit dan nu. Ik hielp ook weleens boodschappen doen in de Ikea.
"In de zomer van 2009 was er dan de proefweek. Toen zat ik eens in de tuin met het gezinnetje van Marieke, een meisje van twee dat haar eerste stapjes zette. Plots moest de papa even naar binnen en gaf hij Marieke aan mij. En voilà, het ijs was meteen gebroken.
"Nu ben ik hier vooral een hulp in de keuken, maar ben ik ook dikwijls met de kinderen bezig: schilderen, plakken, knippen, naar de kinderboerderij gaan. Ook in de algemene werking doe ik veel verschillende dingen. Onlangs moest er een tovenaarskleed gemaakt worden, dan steek ik dat ineen. En als ik hier bijvoorbeeld versiering ophang, doe ik dat net zoals thuis, dan is het alsof ik zelf volk ontvang. Dus moet het goed zijn.
"Het is leuk dat ik dat allemaal kan doen. Mensen helpen zat er bij mij altijd al in; bij de Gidsen was mijn totem indertijd: behulpzame hazewind. Ik vind het ook heel plezant dat de mensen hier die hulp op een heel positieve manier aanvaarden."
‘VILLA ROZEROOD HELPT MIJ VERWERKEN'
Josée is 64 jaar en woont in Hasselt. Ze is bij Villa Rozerood betrokken sinds augustus 2011.
Josée: “Mijn dochter haar tweede kindje is geboren met een stofwisselingsziekte. Toen Katrien en Ruben voor het eerst met Imke naar Villa Rozerood kwamen, geraakten ze niet verder dan de voordeur. Imke kreeg ademhalingsproblemen.
"Danielle, die hier als directeur klaarstond om mijn dochter te verwelkomen, ging direct mee naar het ziekenhuis. Daar babbelde ze veel met mijn dochter. Toen was er het eerste warme contact; Danielle maakte een geweldige indruk.
"Imke is uiteindelijk nog negen maanden geworden. Nadien kwamen Katrien en ik kennismaken met Villa Rozerood. De huiselijke sfeer en warmte overvielen mij. Ik was net met pensioen, had altijd bureauwerk gedaan en dacht nooit dat ik in deze sector zou belanden, maar ik besliste dat ik iets wilde betekenen voor Villa Rozerood.
"Nu kom ik elke vakantie. Met de trein ben ik vier uur onderweg, maar dat geeft niet. Ik blijf telkens enkele dagen. Als alle kamers bezet zijn, dan slaap ik in de vergaderzaal. Soms vragen mensen: hoe kun je dat? Maar als je over zulke pietluttigheden struikelt, moet je niet naar hier komen.
"Ik draai mee in de keuken, in de kuisploeg - eigenlijk wil ik alles doen. Maar het liefste ga ik eens wandelen met een kind.
"Naar hier komen helpt mij het verlies van mijn kleinkind te verwerken. Ik wil de ouders en kinderen hier wat van mijn warmte geven. Ik heb ook het gevoel dat ik begrijp wat die ouders meemaken; liefst van al zouden ze de pijn van hun kind overnemen. Ik weet nog hoe ik als grootouder zelfs dubbel zoveel pijn had; voor mijn kind én voor mijn kleinkind.
"Een vriendin zei eens: je gaat de miserie opzoeken. Voor mij is dit geen miserie. Ik haal hier een enorme voldoening uit. Ik kan Villa Rozerood niet meer missen.
"En hoe vaker ik kom, hoe fijner de band wordt met de andere vrijwilligers. Ik ben blij dat ik al de mensen hier heb leren kennen. Het is raar als je erover nadenkt; het negatieve in mijn leven heeft toch iets positiefs teweeggebracht."
Josée is 64 jaar en woont in Hasselt. Ze is bij Villa Rozerood betrokken sinds augustus 2011.
Josée: “Mijn dochter haar tweede kindje is geboren met een stofwisselingsziekte. Toen Katrien en Ruben voor het eerst met Imke naar Villa Rozerood kwamen, geraakten ze niet verder dan de voordeur. Imke kreeg ademhalingsproblemen.
"Danielle, die hier als directeur klaarstond om mijn dochter te verwelkomen, ging direct mee naar het ziekenhuis. Daar babbelde ze veel met mijn dochter. Toen was er het eerste warme contact; Danielle maakte een geweldige indruk.
"Imke is uiteindelijk nog negen maanden geworden. Nadien kwamen Katrien en ik kennismaken met Villa Rozerood. De huiselijke sfeer en warmte overvielen mij. Ik was net met pensioen, had altijd bureauwerk gedaan en dacht nooit dat ik in deze sector zou belanden, maar ik besliste dat ik iets wilde betekenen voor Villa Rozerood.
"Nu kom ik elke vakantie. Met de trein ben ik vier uur onderweg, maar dat geeft niet. Ik blijf telkens enkele dagen. Als alle kamers bezet zijn, dan slaap ik in de vergaderzaal. Soms vragen mensen: hoe kun je dat? Maar als je over zulke pietluttigheden struikelt, moet je niet naar hier komen.
"Ik draai mee in de keuken, in de kuisploeg - eigenlijk wil ik alles doen. Maar het liefste ga ik eens wandelen met een kind.
"Naar hier komen helpt mij het verlies van mijn kleinkind te verwerken. Ik wil de ouders en kinderen hier wat van mijn warmte geven. Ik heb ook het gevoel dat ik begrijp wat die ouders meemaken; liefst van al zouden ze de pijn van hun kind overnemen. Ik weet nog hoe ik als grootouder zelfs dubbel zoveel pijn had; voor mijn kind én voor mijn kleinkind.
"Een vriendin zei eens: je gaat de miserie opzoeken. Voor mij is dit geen miserie. Ik haal hier een enorme voldoening uit. Ik kan Villa Rozerood niet meer missen.
"En hoe vaker ik kom, hoe fijner de band wordt met de andere vrijwilligers. Ik ben blij dat ik al de mensen hier heb leren kennen. Het is raar als je erover nadenkt; het negatieve in mijn leven heeft toch iets positiefs teweeggebracht."