verpleegkundigen vertellen hun verhaal
'HIER LEER JE BELANG TE HECHTEN AAN WAT BELANGRIJK IS'
Nele woont in Kaaskerke (Diksmuide) en is sinds 2011 aan de slag in Villa Rozerood. Binnenkort wordt ze 36.
"Eerst werkte ik vijf jaar op de afdeling kinderoncologie van Gasthuisberg in Leuven. Nadien keerde ik terug naar West-Vlaanderen en belandde ik in het ziekenhuis van Oostende. Daar was ik bezig met gewone pediatrie. Maar ik miste iets. Mijn job in Leuven ging verder dan het technische aspect van ons vak; ik zag er regelmatig dezelfde patiënten terug en zo ontstond een soort van band met hen. Gewoon een kind verzorgen dat een paar dagen later weer vertrok, dat gaf me te weinig voldoening.
"Toen ik hoorde over Villa Rozerood, dachten de mensen rond mij en ikzelf meteen dat dit iets voor mij zou zijn. Hier vind ik de combinatie terug die ik in Gasthuisberg zo fijn vond: het puur verpleegkundige werk enerzijds en de aandacht voor de context van het kind anderzijds.
"Je kunt hier echt eens een adempauze bieden aan de mensen rond een ziek kind. Dat vind ik heel mooi. Als je een avond de zorg kunt overnemen van de ouders, kunnen die met hun tweetjes bijvoorbeeld eens gaan eten. En dan zeggen die mensen achteraf hoe fantastisch ze dat vonden. Als je hen hoort zeggen dat het vijf jaar geleden was dat ze samen weggeweest waren, denk je als verpleegkundige: ik heb echt wel iets kunnen betekenen voor die mensen.
"Soms komen hier kinderen die niet zoveel meer kunnen. Dan vraag je je weleens af: wat voelt zo'n kind nog? Maar als je dat kind dan vraagt of het mee wil gaan schommelen, zie je dat gezicht zo veranderen, dan zie je dat kind genieten. Dat is echt kwaliteit geven, vind ik. Door gewoon iets te zeggen of te doen, begint zo'n kind helemaal te blinken. En de ouders ook. Die momenten vind ik fantastisch.
"Je leert hier belang te hechten aan wat belangrijk is: niet de grote dingen, maar wel de kleine elementjes. En je leert hier dat niet alles in het leven evident is. Ik besef nu wat een luxe het is om gezonde kinderen te hebben. Ik zeg dat soms ook tegen mijn dochters als ze ruzie aan het maken zijn, dat ze eigenlijk blij moeten zijn dat ze een zus hebben met wie ze kunnen spelen. Ik vind het belangrijk dat ze beseffen dat het ook anders had kunnen zijn.
"Het is geweldig om in Villa Rozerood te mogen samenwerken met een heel divers team, mensen die vast in dienst zijn en vrijwilligers. Iedereen mag zichzelf zijn en tegelijkertijd heeft iedereen hetzelfde doel: onze kinderen en gezinnen mooie momenten bieden. Ik ben blij en fier om daar een deeltje van te mogen zijn."
Nele woont in Kaaskerke (Diksmuide) en is sinds 2011 aan de slag in Villa Rozerood. Binnenkort wordt ze 36.
"Eerst werkte ik vijf jaar op de afdeling kinderoncologie van Gasthuisberg in Leuven. Nadien keerde ik terug naar West-Vlaanderen en belandde ik in het ziekenhuis van Oostende. Daar was ik bezig met gewone pediatrie. Maar ik miste iets. Mijn job in Leuven ging verder dan het technische aspect van ons vak; ik zag er regelmatig dezelfde patiënten terug en zo ontstond een soort van band met hen. Gewoon een kind verzorgen dat een paar dagen later weer vertrok, dat gaf me te weinig voldoening.
"Toen ik hoorde over Villa Rozerood, dachten de mensen rond mij en ikzelf meteen dat dit iets voor mij zou zijn. Hier vind ik de combinatie terug die ik in Gasthuisberg zo fijn vond: het puur verpleegkundige werk enerzijds en de aandacht voor de context van het kind anderzijds.
"Je kunt hier echt eens een adempauze bieden aan de mensen rond een ziek kind. Dat vind ik heel mooi. Als je een avond de zorg kunt overnemen van de ouders, kunnen die met hun tweetjes bijvoorbeeld eens gaan eten. En dan zeggen die mensen achteraf hoe fantastisch ze dat vonden. Als je hen hoort zeggen dat het vijf jaar geleden was dat ze samen weggeweest waren, denk je als verpleegkundige: ik heb echt wel iets kunnen betekenen voor die mensen.
"Soms komen hier kinderen die niet zoveel meer kunnen. Dan vraag je je weleens af: wat voelt zo'n kind nog? Maar als je dat kind dan vraagt of het mee wil gaan schommelen, zie je dat gezicht zo veranderen, dan zie je dat kind genieten. Dat is echt kwaliteit geven, vind ik. Door gewoon iets te zeggen of te doen, begint zo'n kind helemaal te blinken. En de ouders ook. Die momenten vind ik fantastisch.
"Je leert hier belang te hechten aan wat belangrijk is: niet de grote dingen, maar wel de kleine elementjes. En je leert hier dat niet alles in het leven evident is. Ik besef nu wat een luxe het is om gezonde kinderen te hebben. Ik zeg dat soms ook tegen mijn dochters als ze ruzie aan het maken zijn, dat ze eigenlijk blij moeten zijn dat ze een zus hebben met wie ze kunnen spelen. Ik vind het belangrijk dat ze beseffen dat het ook anders had kunnen zijn.
"Het is geweldig om in Villa Rozerood te mogen samenwerken met een heel divers team, mensen die vast in dienst zijn en vrijwilligers. Iedereen mag zichzelf zijn en tegelijkertijd heeft iedereen hetzelfde doel: onze kinderen en gezinnen mooie momenten bieden. Ik ben blij en fier om daar een deeltje van te mogen zijn."
'IN VILLA ROZEROOD HEB IK MEZELF TERUGGEVONDEN'
Lieselot, 27 jaar, woont in Esen (Diksmuide). Ze hoort nu al twee jaar bij het team van Villa Rozerood.
"Eerst werkte ik in het Universitair Ziekenhuis van Jette. Daar stond ik op de kinderafdeling intensieve zorgen. Een paar jaar geleden verhuisde ik. Toen moest ik ook van werk veranderen. Op dat moment hoorde ik voor het eerst over Villa Rozerood.
"Dit project sprak mij meteen aan. In Jette vertrokken we altijd vanuit een acuut ziek kind; hier zou ik kunnen werken met chronisch zieke kinderen, en vooral ook met de mensen om zo'n kind heen. In Villa Rozerood zou ik de kans krijgen om het dagelijkse leven mee te maken van zo'n kind en zijn gezin, de andere kant van het verhaal dus. Ik was daar nieuwsgierig naar.
"In het begin was het voor mij aanpassen. In Jette mochten we geen enkele handeling doen als de ouders naast ons stonden; hier zijn de ouders er meestal wel bij als je kinderen verzorgt. Maar zo ondervond ik dat ik veel kon bijleren van die ouders. Soms doen zij iets op een heel andere manier dan ik geleerd heb, maar werkt dat zeker even goed. Als verpleegkundige pik je dat allemaal op en kun je die ervaringen delen met andere ouders. Hier wordt in het algemeen meer rekening gehouden met wat ouders zeggen. Terecht, want ouders kennen hun kinderen nog altijd het beste. Dat is een van de mooie dingen die ik al oppikte in Villa Rozerood.
"Ik leerde hier ook naar de kinderen zelf te luisteren. Ik denk nu aan een ventje met een spieraandoening. Toen ik hem in Jette bij mij had, wist ik dat hij ja en nee kon antwoorden, maar hier ondervond ik dat hij nog veel meer kan zeggen. In Villa Rozerood is er de tijd om de signalen van zo'n kind op te vangen. In het ziekenhuis zag ik zo'n jongen alleen in acute situaties, daar moest alles snel gaan.
"Toen ik aan mijn vorige job begon, had ik het heel moeilijk. We moesten in Jette heel vaak kinderen reanimeren en verloren ook regelmatig eens een kind. Als zoiets gebeurde, werd daar onder de collega's niet over gepraat, er werden geen gevoelens op tafel gelegd. Het enige wat je dan hoorde, was: 'We moeten verder.' Ik vond dat hard. Maar na een tijdje werd ik net zoals mijn collega's. De situatie verplichtte mij min of meer om zelf van mijn hart ook een steen te maken. Ik denk dat je die instelling moét hebben als je het op zo'n dienst wil volhouden. Maar in die periode hoorde ik mensen van mijn familie zeggen dat ze mij niet meer menselijk vonden als ik praatte over zieke kindjes.
"In Villa Rozerood heb ik mezelf teruggevonden. Want hier is alles anders, warmer. Mijn hart is hier weer weker geworden."
Lieselot, 27 jaar, woont in Esen (Diksmuide). Ze hoort nu al twee jaar bij het team van Villa Rozerood.
"Eerst werkte ik in het Universitair Ziekenhuis van Jette. Daar stond ik op de kinderafdeling intensieve zorgen. Een paar jaar geleden verhuisde ik. Toen moest ik ook van werk veranderen. Op dat moment hoorde ik voor het eerst over Villa Rozerood.
"Dit project sprak mij meteen aan. In Jette vertrokken we altijd vanuit een acuut ziek kind; hier zou ik kunnen werken met chronisch zieke kinderen, en vooral ook met de mensen om zo'n kind heen. In Villa Rozerood zou ik de kans krijgen om het dagelijkse leven mee te maken van zo'n kind en zijn gezin, de andere kant van het verhaal dus. Ik was daar nieuwsgierig naar.
"In het begin was het voor mij aanpassen. In Jette mochten we geen enkele handeling doen als de ouders naast ons stonden; hier zijn de ouders er meestal wel bij als je kinderen verzorgt. Maar zo ondervond ik dat ik veel kon bijleren van die ouders. Soms doen zij iets op een heel andere manier dan ik geleerd heb, maar werkt dat zeker even goed. Als verpleegkundige pik je dat allemaal op en kun je die ervaringen delen met andere ouders. Hier wordt in het algemeen meer rekening gehouden met wat ouders zeggen. Terecht, want ouders kennen hun kinderen nog altijd het beste. Dat is een van de mooie dingen die ik al oppikte in Villa Rozerood.
"Ik leerde hier ook naar de kinderen zelf te luisteren. Ik denk nu aan een ventje met een spieraandoening. Toen ik hem in Jette bij mij had, wist ik dat hij ja en nee kon antwoorden, maar hier ondervond ik dat hij nog veel meer kan zeggen. In Villa Rozerood is er de tijd om de signalen van zo'n kind op te vangen. In het ziekenhuis zag ik zo'n jongen alleen in acute situaties, daar moest alles snel gaan.
"Toen ik aan mijn vorige job begon, had ik het heel moeilijk. We moesten in Jette heel vaak kinderen reanimeren en verloren ook regelmatig eens een kind. Als zoiets gebeurde, werd daar onder de collega's niet over gepraat, er werden geen gevoelens op tafel gelegd. Het enige wat je dan hoorde, was: 'We moeten verder.' Ik vond dat hard. Maar na een tijdje werd ik net zoals mijn collega's. De situatie verplichtte mij min of meer om zelf van mijn hart ook een steen te maken. Ik denk dat je die instelling moét hebben als je het op zo'n dienst wil volhouden. Maar in die periode hoorde ik mensen van mijn familie zeggen dat ze mij niet meer menselijk vonden als ik praatte over zieke kindjes.
"In Villa Rozerood heb ik mezelf teruggevonden. Want hier is alles anders, warmer. Mijn hart is hier weer weker geworden."