Logistieke medewerkers vertellen
'HET IS HIER KNUS, DAT SPREEKT MIJ AAN'
Charlotte is 26 en woont in De Panne. Eind 2011 begon ze als vrijwilliger in Villa Rozerood. Intussen behoort ze al één jaar tot het vaste, logistieke team.
Charlotte: "Ik belandde hier in 2011 via mijn papa. Hij is kinesist en Villa Rozerood deed af en toe een beroep op hem. Mijn papa dacht dat het wel iets voor mij zou zijn om hier als vrijwilliger te werken. Ik ben graag met kinderen bezig; ik vind het leuk om in hun leefwereld te duiken.
"Mijn vrijwilligerswerk hier was makkelijk te combineren met mijn halftijdse job in de buitenschoolse kinderopvang. En toen Villa Rozerood in de zomer van 2012 iemand zocht om tijdens de grote vakantie het logistieke team te versterken, kon ik dat er ook nog bijnemen. Het was zwaar, maar het ging goed. Uiteindelijk draaide ik hier verscheidene vakanties mee met het vaste team. In februari 2014 liet ik uiteindelijk mijn andere job varen en maakte ik de volledige overstap naar Villa Rozerood. Nu werk ik hier voltijds.
"Eigenlijk proberen wij het de gasten hier zo veel mogelijk naar hun zin te maken. Het logistieke team zorgt er niet alleen voor dat het huis netjes op orde staat; wij dienen ook het eten op, we zetten het ontbijt klaar, we wassen af. Dat is het fijne aan deze job; het is meer dan kuisen, als logistiek medewerker draag je ook andere verantwoordelijkheden. Die variatie vind ik leuk.
"De verpleegkundigen hier staan echt naast de ouders in de zorg voor de kinderen. Als logistiek medewerker heb je een andere plaats. Toch krijgen ook wij erkenning van de mensen. Dan zeggen gasten bijvoorbeeld eens: 'Chapeau.' Dat is fijn. Omgekeerd voel ik zelf ook veel respect als ik zie hoeveel zorgen veel ouders met zich meedragen.
"Ik vind de sfeer in Villa Rozerood heel huiselijk. Het is hier klein en knus, dat spreekt mij aan. Het maakt ook het contact met de gasten en met de andere mensen van het vaste en vrijwillige team heel makkelijk. Ik ben hier graag."
Charlotte is 26 en woont in De Panne. Eind 2011 begon ze als vrijwilliger in Villa Rozerood. Intussen behoort ze al één jaar tot het vaste, logistieke team.
Charlotte: "Ik belandde hier in 2011 via mijn papa. Hij is kinesist en Villa Rozerood deed af en toe een beroep op hem. Mijn papa dacht dat het wel iets voor mij zou zijn om hier als vrijwilliger te werken. Ik ben graag met kinderen bezig; ik vind het leuk om in hun leefwereld te duiken.
"Mijn vrijwilligerswerk hier was makkelijk te combineren met mijn halftijdse job in de buitenschoolse kinderopvang. En toen Villa Rozerood in de zomer van 2012 iemand zocht om tijdens de grote vakantie het logistieke team te versterken, kon ik dat er ook nog bijnemen. Het was zwaar, maar het ging goed. Uiteindelijk draaide ik hier verscheidene vakanties mee met het vaste team. In februari 2014 liet ik uiteindelijk mijn andere job varen en maakte ik de volledige overstap naar Villa Rozerood. Nu werk ik hier voltijds.
"Eigenlijk proberen wij het de gasten hier zo veel mogelijk naar hun zin te maken. Het logistieke team zorgt er niet alleen voor dat het huis netjes op orde staat; wij dienen ook het eten op, we zetten het ontbijt klaar, we wassen af. Dat is het fijne aan deze job; het is meer dan kuisen, als logistiek medewerker draag je ook andere verantwoordelijkheden. Die variatie vind ik leuk.
"De verpleegkundigen hier staan echt naast de ouders in de zorg voor de kinderen. Als logistiek medewerker heb je een andere plaats. Toch krijgen ook wij erkenning van de mensen. Dan zeggen gasten bijvoorbeeld eens: 'Chapeau.' Dat is fijn. Omgekeerd voel ik zelf ook veel respect als ik zie hoeveel zorgen veel ouders met zich meedragen.
"Ik vind de sfeer in Villa Rozerood heel huiselijk. Het is hier klein en knus, dat spreekt mij aan. Het maakt ook het contact met de gasten en met de andere mensen van het vaste en vrijwillige team heel makkelijk. Ik ben hier graag."
'IK VIND HIER TERUG VOLDOENING'
Maria is 59 en woont ook in De Panne. Bij de prille start van Villa Rozerood meldde zij zich eerst aan als vrijwilliger. Halfweg 2011 tekende ze een vast contract.
Maria: "Daarnet zei hier nog een papa van een zorgkindje tegen mij: 'Dag lieve dame.' Op zo'n moment komt terug wat ik ook voelde toen ik nog mijn twee kinderboetieken had. Dan ben ik blij omdat de mensen content zijn en daarom ook terugkomen.
"Met mijn winkels moest ik stoppen omdat het financieel niet meer haalbaar was. Dat nam mijn gevoel van voldoening helemaal weg. Mijn boetiek in De Panne kon ik overlaten, die in Nieuwpoort niet. Terwijl ik er zo veel geld en energie in gestopt had. Dat zorgde voor veel frustratie en dreef me, denk ik, ook naar hier. Ik wilde weer iets goeds kunnen doen.
"Toen ik op het internet zag dat er in De Panne een hotel kwam voor zieke kindjes, stond ik hier meteen voor de deur. Ik meldde mij aan als vrijwilliger. Ze waren nog volop alles aan het opbouwen en klaarmaken; ik reed hier nog rond met kruiwagens. En hoe vaak ik de trappen hier toen gekuist heb, ik kan het niet meer zeggen.
"Wat me zo aantrok in Villa Rozerood, is het besef dat ik geluk heb; ik ben wel gezond, en ik heb dan ook nog eens drie gezonde kinderen.
"Na de zomervakantie van 2011 kon ik hier vast in dienst komen. De voldoening die ik wat kwijt was, vind ik nu hier terug. Ik sta wel vaak in de keuken en kan dus minder praten met de gasten dan indertijd met de klanten in mijn winkels, maar ik ben hier toch ook onder de mensen. Dat sociale contact heb ik het meeste nodig. Dat is mijn dada. Eigenlijk is het niet zo dat ik het kuiswerk of het werk in de keuken zo graag doe, maar ik ben hier graag, dat is belangrijk.
"Mijn familie snapt niet zo goed dat ik wil werken in zo'n context met zieke kinderen. Ook mijn eigen kinderen begrijpen het eigenlijk niet. Maar ik neem dat niet mee naar huis. Integendeel, ik vertrek hier elke avond met een gelukkig gevoel. Ik denk dan: de gasten waren weer blij.
"Wat me het meeste bijblijft uit de afgelopen jaren, is de brand in 2011. Ik was er zelf bij; Danielle en ik stonden hier toen te roepen en te tieren van onmacht. Veel mensen waren pas begonnen aan hun job in Villa Rozerood. We zaten plots met veel vragen; we wisten niet of het project zou doorgaan. Ik herinner me nog goed dat we toen eens allemaal zijn samengekomen voor een etentje. Daar konden we lang met elkaar praten. Het leek alsof we dat nodig hadden. Op dat moment kwamen ook al die steunbetuigingen van gezinnen die ons vroegen om zeker door te gaan. Dat gaf ons weer moed."
terug naar de nieuwsbrief
Maria is 59 en woont ook in De Panne. Bij de prille start van Villa Rozerood meldde zij zich eerst aan als vrijwilliger. Halfweg 2011 tekende ze een vast contract.
Maria: "Daarnet zei hier nog een papa van een zorgkindje tegen mij: 'Dag lieve dame.' Op zo'n moment komt terug wat ik ook voelde toen ik nog mijn twee kinderboetieken had. Dan ben ik blij omdat de mensen content zijn en daarom ook terugkomen.
"Met mijn winkels moest ik stoppen omdat het financieel niet meer haalbaar was. Dat nam mijn gevoel van voldoening helemaal weg. Mijn boetiek in De Panne kon ik overlaten, die in Nieuwpoort niet. Terwijl ik er zo veel geld en energie in gestopt had. Dat zorgde voor veel frustratie en dreef me, denk ik, ook naar hier. Ik wilde weer iets goeds kunnen doen.
"Toen ik op het internet zag dat er in De Panne een hotel kwam voor zieke kindjes, stond ik hier meteen voor de deur. Ik meldde mij aan als vrijwilliger. Ze waren nog volop alles aan het opbouwen en klaarmaken; ik reed hier nog rond met kruiwagens. En hoe vaak ik de trappen hier toen gekuist heb, ik kan het niet meer zeggen.
"Wat me zo aantrok in Villa Rozerood, is het besef dat ik geluk heb; ik ben wel gezond, en ik heb dan ook nog eens drie gezonde kinderen.
"Na de zomervakantie van 2011 kon ik hier vast in dienst komen. De voldoening die ik wat kwijt was, vind ik nu hier terug. Ik sta wel vaak in de keuken en kan dus minder praten met de gasten dan indertijd met de klanten in mijn winkels, maar ik ben hier toch ook onder de mensen. Dat sociale contact heb ik het meeste nodig. Dat is mijn dada. Eigenlijk is het niet zo dat ik het kuiswerk of het werk in de keuken zo graag doe, maar ik ben hier graag, dat is belangrijk.
"Mijn familie snapt niet zo goed dat ik wil werken in zo'n context met zieke kinderen. Ook mijn eigen kinderen begrijpen het eigenlijk niet. Maar ik neem dat niet mee naar huis. Integendeel, ik vertrek hier elke avond met een gelukkig gevoel. Ik denk dan: de gasten waren weer blij.
"Wat me het meeste bijblijft uit de afgelopen jaren, is de brand in 2011. Ik was er zelf bij; Danielle en ik stonden hier toen te roepen en te tieren van onmacht. Veel mensen waren pas begonnen aan hun job in Villa Rozerood. We zaten plots met veel vragen; we wisten niet of het project zou doorgaan. Ik herinner me nog goed dat we toen eens allemaal zijn samengekomen voor een etentje. Daar konden we lang met elkaar praten. Het leek alsof we dat nodig hadden. Op dat moment kwamen ook al die steunbetuigingen van gezinnen die ons vroegen om zeker door te gaan. Dat gaf ons weer moed."
terug naar de nieuwsbrief